بنیان گذار فرقه بابیه، سید علی محمد شیرازی است او ملقب به باب بود یعنی دروازه ارتباط با امام زمان علیه السلام. از این جهت پیروانش به بابیه معروف شدند. بهائیت، فرقهاى است منشعب از آیین بابى، که خود برخاسته از مکتب شیخى است. از آنجایی که فرقه بهائیت هیچ نوع نشان و علامت آسمانی و الهی ندارد بلکه بر اثر خواست های نفسانی و شیطانی عده ای شکل گرفته، عقاید و باورهای آنها نیز با اصول ادیان الهی در تضاد و تناقض می باشد. و هیچ نوع مشابهتی با ادیان توحیدی ندارد و ساخته و پرداخته ی دشمنان اسلام و خصوصاً روسیه می باشد که به قصد ضربه زدن به اسلام به وجود آمده است. سید علی محمد باب از آغاز دعوت خود، عقاید و آرای متناقضی ابراز داشت. وی عقیده داشته که با ظهورش، آیین اسلام منسوخ و قیامت موعود در قرآن، بپا شده است؛ حسینعلی بهاء(بنیانگذار آیین بهایى) نیز در مجموع گفتارش توحید، معاد و نبوت را کاملاً انکار نموده است و بندگان خدا را برخلاف دعوت تمام انبیاء الهی به اطاعت و خشوع از خودشان یعنی میرزا علی محمد باب و حسینعلی بهاء دعوت می کند.
این نوشتار می کوشد تا ضمن بیان تاریخچه ای مختصر از فرقه بهائیت و رابطه آن با صهیونیسم به برخی از تعالیم و عقاید این فرقه ضاله بپردازد و نیز نگاهی اجمالی به برخی از آیین ها و باورهای بهائیان داشته باشد.
کلید وا‍‍‍‍‍ژه: باب، بهائیت، صهیونیسم، عقاید، آئین، تناقض
مقدمه:
ایجاد ادیان و فرق ساختگی یکی از ترفندهای مرسوم دول استعمارگر برای
به انحراف کشیدن جریان صحیح دینداری بوده است. در حقیقت هدف کلی ا
ین بوده که فرق دست ساز در نهایت جایگزین ادیان الهی شده ویا
حداقل چهره ادیان الهی را مشوش سازند. در حوزه یهودیت و مسیحیت این امر
تا حد زیادی موفقیت آمیز بوده و ما امروز شاهد گروهها و فرقه های مختلفی هستیم
که با آدابی عجیب و مناسکی غریب تر عده ای را به گرد خویش جمع کرده و ادعای
سعادت و رستگاری برای آنان دارند.
در مقوله مهدویت نیز قریب یکصدو پنجاه سال پیش با کمک و هدایت استعمار انگلیس،
گروه دست سازی با نام و عنوان بابیت و آیین بهایی در کشور ما شکل گرفت،
جهت گیری کلی بهائیت جداسازی ملت ایران از مراجع تقلید (که در عقاید شیعه، نواب
امام زمان(عج) تلقی می شوند) و مشغول کردن آنان به مکتبی ساخته بشربود. مکتبی
که جنبه های غیر عقلانی آن بر جنبه های عقلانیش فزونی داشت و بتدریج از صحنه های
زندگی اجتماعی و سیاسی خارج می شد و در نهایت گرایش به این ایدئولوژی موجب
جدا شدن مردم از دین و دینداری گردید و پیوستن به مکاتب غیر دینی را تسهیل می نمود.
هدف اصلی مجموعه حاضرنیز، بیان زمینهها، عوامل و مراحل شکلگیرى جریان بهائیت و آشنایی با عقاید آنان میباشد.
با ذکر این مقدمات وارد بحث اصلی شده و با تاریخچه شکل گیری این فرقه ساختگی بیشتر آشنا می شویم:
تاریخچه ای کوتاه از فرقه بهائی:
بنیان گذار فرقه بابیه، سید علی شیرازی است.او جوان تاجری بود که در شیراز ا
دعا کرد که همه جهان در انتظارش هستند او ملقب به باب بود لقب باب از این
جهت است که او اظهار می کرد مقصد اصلی اش آن است که مردم را برای
ظهور کلی الهی بعد از خود آماده کند و باب یعنی دروازه ارتباط با امام زمان
علیه السلام. از این جهت پیروانش به بابیه معروف شدند. پس از مرگ سید
کاظم رشتی، که جانشین شیخ احمد احسایی پیشوای فرقه شیخیه بود
مریدان او به دنبال جانشینی بودند. سید علی محمد در این موقعیت خود
را باب امام دوازدهم معرفی کرد و برخی از پیروان سید کاظم هم از او تبعیت
کردند سید علی محمد به تدریج ادعای مهدویت و سرانجام نبوت نمود؛ البته
ادعاى الهیت او به بعد از این ادعا باز مىگردد، که نام خویش را با استناد به
حروف ابجد معادل رب اعلى توجیه نمود. او بعد از این اعلام از طرف روحانیون
بزرگ شیعه طرد شد و چندین بار تـوسط حـکومـت وقـت دستـگیر و هر دفـعه
از گـذشـته خـود ابـراز ندامت نمود لکن هر بار توبه را می شکست و دوباره تبلیغ
را شروع می نمود. در سال 1263 یک نشست تاریخی در حضور ناصرالدین میرزا
که در آن هنگام ولیعهد بود و روحانیون آن دوره و باب صورت گرفت و سوالاتی از
باب پرسیده شد که او به هیچکدام از این سوالات نتوانست به درستی پاسخ
دهد و جوابهای وی که ادعای مهدویت می کرد بسیار نابخردانه بود. متن این
نشست و توبه نامه وی هنوز در موزه مجلس شورای اسلامی موجود می باشد
به طوری که بعدها خود بهاییان سعی در پنهان کردن آن سند تاریخی داشتند
تا اینکه چندی بعد در میدان عمومی تبریز به فرمان امیر کبیر تیر باران شد. و
جسدش به گفته بهاییان در کوه کرمل مشرف بر خلیج حیفا در اسرائیل مدفون
گردید که در بین بهاییان به نام مقام اعلی معروف شده است .
فرقه بهائیه منشعب از فرقه بابیه است و بنیان گذار آن میرزا حسینعلی
نوری معروف به بهاءالله است. او از خانواده نجبا و اشراف ایران بود که نسب
او به پادشاهان ساسانی می رسید. او از پیروان و مبلغان باب بود و برادر
کوچکتری هم به نام میرزا یحیی (صبح ازل) داشت که ادعا می کرد طبق
وصیت نامه باب جانشین اوست و از این رو پس از مرگ باب عده ای او را
جانشین باب دانستند لکن به جهت سن کم میرزا حسینعلی زمام کارها را به دست گرفت.
از آنجا که باب به ظهور فردی پس از خود با مقام (من یظهر الله) نوید داده بود
افراد زیادی ادعای چنین مقامی کردند که توسط بهاء الله و میرزا یحیی کشته
شدند و از اینجا نزاع اصلی در میان بابیان آغاز شد. بابی هایی که ادعای
حسینعلی را نپذیرفتند و بر جانشینی یحیی باقی ماندند ازلی نام گرفتند و
پیروان حسینعلی (بهاء الله) بهائی خوانده شدند.
میرزا حسینعلی مقامات زیادی برای خود ادعا کرد که مهمترین آنها
مقام الوهیت و ربوبیت بود. او همچنین ادعای شریعت جدیدی نمود و کتاب اقدس را نگاشت .
مهمترین کتاب بهاء الله ایقان بود که در آخرین سالهاى تبعیدش در بغداد نوشته است .
از بغداد هم به استانبول و از آنجا به ادرنه و بالاخره به عکا واقع در اسرائیل تبعید شد
و برادر وی میرزا یحیی هم به قبرس تبعید گردید که هم اکنون نیز بعضی از پیروانش که به نام ازلی نام گرفتند در آنجا زندگی می کنند.
پس از مرگ میرزا حسینعلی که در بهجی در شمال عکا رخ داد پسر بزرگش عباس افندی ملقب
به عبدالبهاء جانشین وی شد. او سفرهای متعددی به اروپا و آمریکا کرد و در این سفرها با
انگلستان رابطه نزدیکی پیدا کرد بطوری که لقب Sir را از دولت انگلستان دریافت کرد . پس از
عبدالبهاء شوقی افندی فرزند ارشد دخترش بنا به وصیت وی جانشین او شد. او فارغ التحصیل
دانشگاه بیروت و آکسفورد بود و نقش عمده ای در توسعه بهائیت داشت و نامبرده فرمان تاسیس
بیت العدل اعظم را در سال 1963 صادر کرد. این مرکز در دامنه کوه کرمل قرار دارد و متشکل از یک
هیئت 9 نفره است که هر پنج سال یکبار عوض می شوند و مرکز اداره امور بهائیان در سراسر جهان است.
عبادتگاههای آنها به مشرق الاذکار معروف است. هرچند از نظر هندسى هریک از بناها
با یکدیگر مختلف هستند ولى از لحاظ معمارى یک اصول کلى در آنها مراعات می شود-
همه داراى 9 طرف و یک تالار مرکزى گنبد مانند هستند.
بهائیت در عصر مشروطیت:
از زمان شیخ احمد احسایی( پیشوای بزرگ و بنیانگذار فرقه شیخیگری) تا انقلاب مشروطیت،
یعنی حدود 90 سال، شاهد بروز و ظهور فرقه های متعددی بودیم که نامدارترین آنها عبارتند
از شیخیگری، بابیگری، ازلیگری و بهائیگری. در سالهایی که زمزمه قانون و مشروطه برزبانها
جاری شد، این فرقه ها انشعابات متعددی را پشت سرگذاشته و تنها شیخیگری و بهائیگری،
آن هم به سبب حمایت کانونهای استعماری، محلی از اعراب داشتند و برسرپا مانده بودند.
بسیاری از پژوهشگران و نویسندگان تاریخ که با نگرشی اسلامی به انقلاب مشروطیت نگاه می کنند،
بابیگری و بهائیگری را یکی از عمده ترین عوامل انحراف آن می دانند. در این دوران شاه در رأس دولت
و روحانیت راهبر و پیشاهنگ ملت بودند. در این ایام، دولت به خاطر مدیریت نادرست و سوءاستفاده
دولتمردان در اوج فساد و از لحاظ مالی بسیار ضعیف بود. مطالبات آزادیخواهانه مردم رو به تزاید
داشت و روی هم رفته دو خط فکری خاص این خواست و نهضت را تغذیه می کردند. یکی علما و
روحانیون که اصلاحات اجتماعی – مذهبی را خواستار بودند و تشویق می کردند و دیگری
روشنفکران و تحصیلکردگان فرنگ رفته و به طورکلی غرب زده که الگوهای دموکراسی اروپایی را برای ایران می خواستند.
اما تفکر غالب، تفکر اسلامی بود. مورخان و کارشناسان غربی همچون خانم پروفسور آن لمبتون جاسوس ان
گلیسی در ایران براین اعتقادند که در آن ایام مردم، ایران را «کشور اسلام»
و شاه را هم «پادشاه اسلام» می خواندند. و پیش از انقلاب مشروطیت یک
حرکت آزادیخواهانه و نوگرایانه توسط میرزاملکم خان ناظم الدوله و سیدجمال الدین
اسدآبادی در ایران شروع شده بود و این جنبش که علیه فساد و استبداد داخلی و
نفوذ خارجی بود به جنبشی ملی و اسلامی تبدیل شد.
البته دور از انتظار نیست که خانم «آن لمبتون» که پیوند و ارتباطاتش با آژانسهای
جاسوسی انگلستان اثبات شده است، می کوشد تا حرکت میرزا ملکم خان نظام ا
لدوله که از سوی «گراند لژ اسکاتلند»، یعنی سرزمین مرجع فراماسونری جهان،
هدایت می شود و اهدافی جز برنامه های استعماری ندارد، را حرکتی آزادیخواهانه قلمداد نماید.
پس از ترور ناصرالدین شاه و آغاز سلطنت مظفرالدین شاه خواست و مطالبات مردم شدت
بیشتری به خود گرفت. به استناد مدارک تاریخی، مردم از آغاز حرکت بیدارگرانه که منجر به
مشروطیت شد، خواستار «عدالتخانه» بودند. یعنی به وجه اسلامی ماجرا بیشتر
اهمیت می دادند و می خواستند تا این عدالتخانه ها بر مبنای معیارهای اسلامی اداره شود.
اگر به جریان مبارزه و طرح مطالبات مردم در آن ایام به دقت نگاه کنیم، می بینیم
که عبارت مشروطیت درست بعد از بست نشینی در سفارت انگلیس برلب های مردم
نشست و مبلّغان و کوشندگان این راه هم همانگونه که گفته شد، روشنفکران و
تحصیلکردگان غرب رفته یا روشنفکران سکولار یا بابی مسلک بودند.
یکی از مهم ترین فعالان در این عرصه میرزاملکم خان ارمنی – پدر فراماسونری ایران
– است و از دیگر افرادی که در این زمینه تلاش و فعالیت بسیار داشتند و با مقالات
و نوشته های خود سعی در تبلیغ مشروطیت و دموکراسی از نوع غربی آن می کردند،
باید از افرادی چون میرزاآقاخان کرمانی و شیخ احمد روحی نام ببریم که به اتهام دخالت
درترور نافرجام «ناصرالدین شاه» به دستور محمدعلی میرزای ولیعهد در تبریز کشته شدند.
نکته جالب و در خور توجه پیرامون میرزاآقاخان کرمانی و شیخ احمد روحی این است
هردو پیرو فرقه ضاله «باب» و داماد میرزا یحیی صبح ازل – سرکرده فرقه «بابی های
ازلی» و برادر بهاءالله – بودند. براین گروه باید نام میرزا یحیی دولت آبادی را هم افزود.
او هم از گروه بابیان مشروطه خواه و فعالان نهضت مشروطه خواهی در ایران بود.
میرزا یحیی دولت آبادی در خانواده ای بابی به دنیا آمد و پدرش مأمور و نماینده امور
حسبیه میرزا یحیی صبح ازل در ایران بود و هرساله وجوهات به اصطلاح شرعیه
«بابی ها» راجمع آوری می کرد و برای «میرزا یحیی صبح ازل» به قبرس می فرستاد.
آنچه به عنوان نتیجه این بحث عاید می گردد این است که در حقیقت انقلاب مشروطیت
را روحانیون مسلمان به ثمر رساندند اما این انقلاب در نیمه راه توسط عده ای از روشنفکران
سکولار بابی و بهایی از مسیراصلی خود خارج شد و سرانجام آن به دیکتاتوری رضاخان رسید.
به طورکلی در انقلاب مشروطیت تغییرساختار دولت و تبدیل دیکتاتوری به شکلی از حکومت
عادلانه هدف مردم بود. تا آن زمان نظریه مدونی در مورد حکومت اسلامی وجود نداشت
ولی روش دموکراسی غربی طرحی آماده و آزمایش شده در کشورهای اروپایی بود. به
همین سبب با فشار روشنفکران غرب زده بویژه پیروان بابیگری و بهاییگری، مشروطه جایگزین تفکر عدالتخواهانه اسلامی شد.
بهاییت در عصر پهلوى:
رضاشاه، نظامى جسورى بود که با کمک انگلیسىها دست به کودتا زد و با حیله و نیرنگ
به پادشاهى رسید. او که از اصالت خانوادگى بهرهاى نداشت، نام “پهلوى” را براى خاندان
خود برگزید و چنین وانمود کرد که در پى تجدید عظمت گذشته ایران باستان است. اما در واقع،
بزرگنمایى تاریخ ایران باستان براى رضاشاه به نوعى مبارزه طلبیدن اسلام بود. او مىدانست
که نمىتواند قدرت اسلام را در حکومت خویش هضم کند، لذا سعى داشت تا با خلق
ایدئولوژى براى حکومت خود، اسلام را تضعیف نماید. آغاز حکومت رضاشاه مصادف با
رهبرى شوقىافندى، رهبر بهاییان بود و به نظر مىرسد که شاه نظر بسیار مساعدى
نسبت به این فرقه داشت، به طورى که یکى از افسران بهایى را به عنوان آجودان مخصوص ولیعهد خود انتخاب کرد.
در دوران پهلوى، جنبش بهاییت به یکى از شاخههاى بسیار با نفوذ در تشکیلات
سیاسى دولت و به تبع آن، ساختارهاى فرهنگى و اقتصادى کشور تبدیل شد.
رضاشاه از این جریان در جهت سیاست دینزدایى و روحانیتستیزى خود نهایت
استفاده را برد و این مقابله نیز تا کشف حجاب، که از احکام ضرورى دین اسلام است
پیش رفت. به این ترتیب، دشمنى میان بهاییان و حکومت مرکزى در دوره پهلوى از میان
رفت و برعکس به همکارى میان آنها علیه دین اسلام انجامید.
نفوذ عناصر بهایى در دستگاه حکومت در عصر پهلوى دوم بسیار زیاد شد.
محمدرضاشاه که علاوه بر فقدان اصالت خانوادگى از جسارت پدر هم بهرهاى
نداشت، در میان اطرافیان خود، بهاییان را بیش از همه شایسته اعتماد مىدانست
و لذا از آن پس، نقش عناصر بهایى در حکومت از حالت غیرعلنى عصر رضاشاه
خارج گردیده و بسیارى از مناصب و شغلهاى مهم و حساس، در اختیار آنها قرار گرفت.
با این حال، هنوز نفوذ و محبوبیت دین اسلام در میان مردم پا برجا بود و درست
در زمانى که شاه و اربابان انگلیسى و آمریکایىاش فکر مىکردند که دیگر دین
و روحانیت در ایران کمرنگ شده است، ظهور زعیم عالىقدر شیعه، حضرت
امام خمینى(ره) و حماسه عظیمى، چون 15 خرداد 1342 تمام معادلات را در صحنه سیاست ایران بر هم زد.
شاه، دیگر حاضر نبود که به هیچ قیمتى، حتى سرکوب خونبار قیام 15 خرداد،
در مقابل خواستههاى روحانیون و مردم تسلیم شود، لذا تصمیم گرفت تا براى کنترل
نیروهاى مخالف، به عناصر بهایى قدرت بیشترى داده و آنها را به طور علنى،
بى هیچ ابایى، در دستگاه دولتى خود به کارگیرد.
از جمله مهرههاى بهایى، که پس از سرکوب قیام 15 خرداد در بخشهاى
مختلف سیاسى، اقتصادى و هنرى کشور حضور پیدا کردند، مىتوان به افرادى،
چون هژبر یزدانى (سرمایهدار )، ثابت پاسال (رییس رادیو تلویزیون)، فرخرو پارسا
( وزیر آموزش و پرورش )، دکتر شاهقلى ( وزیر بهدارى )، تیمسار ایادى و پرویز ثابتى (معاون ساواک)، اشاره کرد.
اما برجستهترین مهره بهایى، که توانست در مصدر نخستوزیرى قرار بگیرد –
و در دوران صدارتش، تعلق او به بهاییت شهرت وسیع یافت – “امیرعباس
هویدا” بود. در دوران نخستوزیرى هویدا، بهاییان بیش از پیش به مراکز حساس
کشور دست انداختند. طرفداران این فرقه در عصر پهلوى دوم منابع اطلاعاتى
و جاسوسى انگلستان در ایران به شمار مىآمدند. آنان در تضعیف اقتصاد کشور
نیز نقش داشتند و اجناسى را که در ایران ارزانتر تولید مىشد، از خارج وارد مىکردند.
اعتماد محمدرضا شاه به بهاییان باعث شد تا آنها از موقعیت به دست آمده براى
کسب ثروت و قدرت بهرهبگیرند. مرکز بهایىگرى در اسراییل قرار داشت و آنها با
تشکیلاتى بسیار منظم و گسترده، با این مرکز در ارتباط بودند، که به همین مناسبت،
غیر از نفوذ دولتى، آنان با داشتن ارتباط با کشورهاى خارجى، به خصوص اسرائیل
و انگلستان در جهت تضعیف اقتدار دولت و اقتصاد کشور در راستاى منافع بیگانگان
عمل مىکردند و اقدامات خائنانه این گروه علیه مصالح ملت و مملکت، از جمله
عواملى بود که به برانگیخته شدن خشم مردم و انفجارى به نام انقلاب اسلامى در سال 1357 انجامید.
بخش دوم: بهائیان و صهیونیسم
تروریسم سیاسى؛ مشخصه بهائیان:
تروریسم سیاسى در تاریخ معاصر ایران از اواسط دهه 840 م (1260 ق)،
با بابىگرى آغاز شد و چنان با بابىگرى پیوند خورد که در دوران متأخر قاجار،
نام “بابى ” و “تروریست” مترادف بود. بابىها ترور امیرکبیر را طراحىکردند و
در شوال 1268 ق، به ترور نافرجام ناصرالدین شاه دست زدند. از آن پس این
شیوه در ایران تداوم یافت و بویژه در دوران انقلاب مشروطه و پس از آن اوج گرفت.
بهائیان در عتبات نیز بیکار نبودند و سید اسدالله مازندرانى در عتبات به جرم سوءقصد
به آیت الله خراسانى گرفتار شد. بعدها عملیات خود را در قالب گروه جدیدی به نام
کمیته مجازات آغاز کردند و به چند فقره قتل، همراه با انتشار اعلامیه هایی دست
زدند که بازتاب اجتماعی و سیاسی فراوان داشت.
در ادامه نیز تا انقلاب اسلامى ایران، این فرقه براى رسیدن به مقاصد سیاسى خود،
بارها علیه شخصیتهاى علمى، مذهبى و سیاسى ایران دست به توطئه زدند.
در هم تنیدگی با جامعه صهیونیستها:
اشتراکات فکرى فراوانى میان بهائیان و صهیونیستها به چشم مىخورد،
که از جمله آنها، ستاره پنجپر است، که ازعلائم اصلى بهائیان و از نمادهاى
اسرائیل و شیطان پرستان مىباشد. توجه فرقه ضاله بهائیت به اسراییل
و صهیونیسم تاحدی است که شوقی ربانی سومین پیشوای این فرقه یکی
از مهم ترین وظایف شورای بین المللی بهائیان را رابطه با دولت اسراییل قلمداد
می کند. وی همچنین در نقشه ده ساله اش، حمایت از دولت اسراییل رابرهمه
دولتهای جهان ترجیح می دهد. و به بهائیان فرمان می دهد که به تشکیل
محافل روحانی و ملی بر مبنای قوانین و مقررات دولت اسرائیل اقدام نمایند:
«در ارض اقدس، بر حسب قوانین و مقررات حکومت جدید التأسیس. . . ا
ینگونه محافل را به وجود آورید». و حال آنکه در تشکیل همین محافل در
کشورهای ایران، عراق، انگلستان و آلمان، رعایت قوانین و مقررات این دولت ها را مطرح نمی کند!
این حمایت های آشکار و قوی از دولت اسرائیل، سبب شد تا «فرمان نیویج»،
یکی از مهره های مهم دولت اسرائیل، فرقه مجهول و منحرف «بهائیت» را در
ردیف اسلام و مسیحیت و یهودیت قرار داده و آن را یک «دین جهانی و بین المللی» بنامد:
«اکنون فلسطین را نباید فی الحقیقه منحصراً سرزمین سه دیانت محسوب داشت، بلکه باید
آن را مرکز و مقر چهار دیانت به شمار آورد، زیرا امر بهائی که مرکز آن حیفا و عکاست و این
دو مدینه زیارتگاه پیروان آن است، به درجه ای از پیشرفت و تقدم نائل گشته که مقام دیانت
جهانی و بین المللی را احراز نموده است، و همان طور که نفوذ این آئین در سرزمین مذکور
روز به روز رو به توسعه و انتشار است، در ایجاد حسن تفاهم و اتحاد بین المللی ادیان
مختلفه عالم نیز عامل بسیار مؤثری به شمار می آید».
روحیه ماکسول (آخرین رهبر فرقه بهائیت) و همسر شوقی می گوید:
«من ترجیح می دهم که جوانترین ادیان(بهائیت) از تازه ترین کشورهای
جهان(اسرائیل) نشو و نما نماید و در حقیقت باید گفت آینده ما یعنی
(بهائیت و اسرائیل) چون حلقات زنجیر به هم پیوسته است. »
بهائیان، کشور ایران را مهد وخاستگاه فرقه بهائیت می دانند و سعی بلیغ و
جد وجهد وافر برای انجام تبلیغات بهایی گری در ایران داشته و دارند. اما آنها
از دیگر نقاط جهان نیز غافل نبودند و حتی در بسیاری از سرزمین ها با دعوت
رسمی دولت های استعمارگر، مبلّغان خود را بدان سرزمین ها می فرستادند.
بی شک هدف استعمارگران از طرح و حمایت از بهائیان ایجاد تشتت و چندپارگی
در میان مسلمین و تبدیل آنها به گروههای متخاصم و جزایر تک تک و بی رابطه
و درگیرساختن آنان در جنگ های عقیدتی بود.
لازم به ذکر است که یکی از عوامل پیشرفت بهائیان، تظاهر آنان به اسلام در ملاء
عام بوده است. به عنوان نمونه عباس افندی پس از مرگ بهاء، ابتدا باب هر نوع تبلیغی
را مسدود کرد و همراه افراد دیگر فامیل، در لباس مسلمانی به انجام مراسم مذهبی
اسلامی مشغول شد و به نحوی در این ظاهرسازی ها رعایت جوانب را در نظر داشت
که کمتر کسی احتمال ضعف ایمان مسلمانی آنان را می داد. چه رسد به خروج
از اسلام و نفی همه ارزش های اسلامی.
اتحاد بهائیان و صهیونیستها:
بهائیان علاقه و روابط ویژه ای با دولت اسراییل داشته اند و براساس همین علاقه با
تجارصهیونیست نیز متحد هستند و در مبارزه علیه جمهوری اسلامی ایران به صورت همگام عمل می کنند.
پس از تشکیل دولت غاصب اسراییل سران جریان صهیونیسم، بهائیت رابه عنوان دین
به رسمیت شناختند و اجازه دادند تا نخستین معبد بزرگ
بهائیان به نام «مشرق الاذکار» در آنجا ساخته شود: «موقوفات بین المللی
بهایی برصفحه جبل کرمل با امضای قراردادی با مقامات اسراییلی برای ابتیاع
قطعه زمینی به مساحت سی و شش هزار مترمربع واقع در رأس جبل کرمل
جنب غار ایلیا به مقدار زیاد افزایش یافته. همچنین با تملک نقطه ای که به قدوم مبارک
حضرت بهاءالله متبرک و محل نزول لوح کرمل بود، به قیمت یکصدوهشت هزار دلار خریداری
گردید وقرار شد اولین مشرق الاذکار ارض اقدس برآن ساخته شود. . . »
نقشه این معبد بهائیان و نیز گور بهاءالله و سیدعلی محمد باب توسط یکی از اساتید بهایی دانشکده معماری دانشگاه تهران به نام دکترعباس امانت تهیه و با صرف دهها میلیون دلار زیر نظر او ساخته شد.
به دلیل وجود گور بهاءالله و عباس افندی وشوقی افندی (ربانی) و نیز بزرگترین
معبد بهائیان در اسراییل، همواره بهائیان در شمار افرادی قرار داشتند که خواستار
برقراری رابطه رسمی بین ایران و اسراییل بودند و حتی شایع است تاجری که
وسیله پرداخت رشوه 400 هزار دلاری به ساعد مراغه ای در ازای ایجاد رابطه با اسراییل را فراهم آورد، بهایی بود.
بهائیت به مثابه یک حزب صهیونیستی:
شوقی افندی در زمان حیات خود به بهائیت صورت تشکیلات حزبی داد و
در هر شهر محفل ویژه بهائیت به وجود آورد و در بسیاری از کشورها این
محافل بهائیان را به صورت محافل مذهبی و یا شرکت های تجارتی به ثبت رساند.
روحیه ماکسول همسر شوقی افندی در این مورد می نویسد: «میل مبارک آن است
که. . . محفل را به اسم جمعیت دینی واگر نشد به عنوان هیئت تجارتی تسجیل نمایند. »
بسیاری از کارشناسان بر این اعتقادند که اگر بهائیت توانسته است تاکنون برپا بماند
به سبب همین نظام کنترل اجتماعی بود. در زمان شوقی افندی هرکس برخلاف
اراده مرتکب عملی می شد، ابتدا از این تشکیلات اخراج می گردید. به این مرحله
«طرد اداری» می گفتند و اگر آن شخص در مخالفت خویش ایستادگی می کرد، او
را از جامعه بهائیت طرد می کردند که آن را«طرد روحانی» نام گذاشته بودند.
البته بهائیان در کنار این طردها که نسبت به افراد متخلف داشتند و با برخوردهای
خشن و سنگین همراه بود نسبت به جامعه پیروان خود بسیار حساس بوده و به
عنوان پشتیبانی همیشه در صحنه، در تمام زمان ها و مکان ها حضور داشته اند.
حضرت امام خمینی «قدس سره» در سال 1321 ضمن انتقاد از سکوت جامعه
مسلمانان نسبت به ظلم ها و مشکلات مسلمین، خصلت وحدت و اتحاد بهائیان
را مورد اشاره قرار داده و خطاب به مؤمنین می فرمایند: «خوب است دینداری را دست
کم از بهائیان یاد بگیرید که اگر یک نفر آنها در یک ده زندگی کند، از مراکز حساس آنها
با او رابطه دارند و اگر جزئی تعدی به او شود، برای او قیام کنند».
برخی از تعالیم بابیت:
– واجب است انهدام و نابودی تمام ابنیه و بقاع روی زمین از کعبه و قبور
انبیأ و ائمه و تمام مساجد و. . . هر بنایی که به نام دیانت ساخته می شود.
– واجب است بر سلاطینی که به دین باب روی می آورند، خانه علی محمد
باب در شیراز را که در آن تولد یافته و زندگی کرده، به گونه ای خاص بنا کنند
که از بیرون نود و پنج درب داشته باشد و از میان نود درب و آنقدر وسعت داشته باشد
که تمام شیراز را دربر گیرد و زمانی که اهل دنیا به حج بابیگری می روند گنجایش آن
را داشته باشد. علاوه بر آن خانه شیراز که «کعبه» می شود، هیجده بقعه رفیع دیگر
بر قبر هیجده حروف حی که مؤمنین او هستند بنا نمایند. . . .
– حج کعبه شیراز بر تمام مردان پیرو باب واجب است و نیز بر همه مردان و زنان شیراز.
– سال 19 ماه، ماه 19 روز، روزه 19 روز و روز عید فطر اول نوروز است!
– ازدواج با محارم غیر از زن پدر، حلال می باشد.
– معاملات ربوی آزاد و حلال است.
– حجاب زنان ملغی می باشد (و بی حجابی آزاد و حلال).
– تمام کتب دینی و اخلاق و ادبی و علمی باید محو و نابود شوند!
تنها کتاب «بیان» معتبر می باشد و با وجود آن، نباید به کتب و آیات و تفاسیر
و دلیل و برهان های دیگر رجوع نمود و به آنها ایمان آورد!
– دخالت در سیاست ممنوع می باشد. – حقوق و وظائف شرعیه بر دو قسم است،
قسمی مانند نماز و روزه و … فردی و شخصی است و قسمی مانند شرکت در انتخابات
محافل روحانیه و امور عمومی امری وظیفه اجتماعی است.
در قسمت اول انجام فرائض شرعیه از ابتدای سن بلوغ که اول شانزده سالگی است بر دختر
و پسر متساویاً فرض و واجب است و در قسمت دوم انجام تکالیف اجتماعی پس از پایان بیست
و یک سالگی و ورود به بیست و دو سالگی که سن بلوغ اجتماعی آن هم بر پسر و دختر متساویاً واجب است.
«عبدالبهأ» در مورد تفاوت حقوقی مردان و زنان در فرقه بهائیت می گوید:
«در شریعت… نسأ و رجال در جمیع حقوق متساویند مگر در بیت العدل عمومی
زیرا رئیس و اعضای بیت العدل به نص کتاب رجالند.. »
منابع و مأخذ:
1) مجموعه رهنمودهای امام خمینی، صحیفه نور،جلد اول، چاپ اول، 1361.
2) رمزی طبسی، محمد حسن؛ فتنه باب و بهاء، چاپخانه گلبرگ، چاپ اول، 1387.
3) مهتدی، فضل اله؛ خاطرات صبحی درباره بهائیگری، چاپخانه علمیه تبریز، چاپ چهارم، 1351.
4) مردانی، محمد؛ خلاصه همراه در احوالات باب و بهاء، چاپخانه سپهر، چاپ دوم، 1384.
5) فردوست، حسین؛ خاطرات ارتشبد سابق حسین فردوست، ج 1، تهران، موسسه مطالعات و پژوهشهاى سیاسى، 1385.
6) جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قبیله حیله، رمضان 1429
7) اقتصاد مراغه ای، صالح؛ به اهتمتم علی امیر مستوفیان، ایقاظ (بیدار کننده بهائیان)، تهران، نشر راه نیکان، 1388.
8) زاهد زاهدانى، سعید؛ بهائیت در ایران، تهران، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامى، چاپ اول، 1380.
9) افراسیابى، بهرام؛ تاریخ جامع بهائیت، تهران، انتشارات سخن، 1368.
10) رائین، اسماعیل؛ انشعاب در بهائیت، مؤسسه تحقیقی رائین.
11) شهبازى، عبدالله؛ فصلنامه تاریخ معاصر ایران، شماره 27، پاییز 1382.
12) نجفی، سیدمحمدباقر؛ بهائیان.
13) افندی، عباس؛ (عبدالبهأ)، قرن بدیع، جلددوم، چاپ مصر
14) روحیه خانم ام البهأ، ترجمه ابوالقاسم فیض، گوهر یکتا در ترجمه احوال مولای بی همتای ما، به نقل از بهائیت در ایران
15) نوری، یحیی؛ خاتمیت پیامبر اسلام و ابطال تحلیلی بابیگری، بهائیگری، قادیانیگری، جامعه عمومی دنیا، از انتشارات لجنه جوانان بهایی طهران، 1338 شمسی.
16) اعلمی حائری، محمد حسین؛ دائرهالمعارف الشیعیه العامه، ج 6.
17) مصباح، محمد تقی، آموزش اصول عقاید، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات، یازدهم، 1373، قم.
18) خندق آبادی، جامعه جعفریه،کتابفروشی و چاپخانه پامنار، 1335 هـ.
پژوهشگرو محقق:کیوان گیتی نژاد (حیدری)
کلمات کلیدی:
